Ke hadapan HJ yang diingati selalu,
Tidak sampai 48 jam, saya sudah pun gatal tangan untuk mengutuskan sepucuk lagi surat buat awak. Saya amat pasti yang awak belum pun terima surat saya yang pertama. Jangan-jangan, surat ini tiba serentak dengan surat sulung saya!
Saya juga dapat merasakan bahawa awak mungkin tertanya-tanya tentang identiti pengutus surat ini dan turut tertanya-tanya tentang tujuannya.
Kadang kala, apabila saya ditawan selera hati yang membuak-buak, saya menjadi alpa serta lupa pada adap dan budi bahasa. Maafkan saya, awak! Izinkan saya mula sekali lagi...
Awak, apa khabar? Saya doakan lagi semoga Allah permudahkan hidup dan kehidupan awak. Moga awak sihat dan bahagia bersama keluarga tercinta. Selesa menjalani kehidupan di sana.
Tidak sampai 48 jam, saya sudah pun gatal tangan untuk mengutuskan sepucuk lagi surat buat awak. Saya amat pasti yang awak belum pun terima surat saya yang pertama. Jangan-jangan, surat ini tiba serentak dengan surat sulung saya!
Saya juga dapat merasakan bahawa awak mungkin tertanya-tanya tentang identiti pengutus surat ini dan turut tertanya-tanya tentang tujuannya.
Kadang kala, apabila saya ditawan selera hati yang membuak-buak, saya menjadi alpa serta lupa pada adap dan budi bahasa. Maafkan saya, awak! Izinkan saya mula sekali lagi...
Awak, apa khabar? Saya doakan lagi semoga Allah permudahkan hidup dan kehidupan awak. Moga awak sihat dan bahagia bersama keluarga tercinta. Selesa menjalani kehidupan di sana.
Alhamdulillah, saya sihat sejahtera.
Lama sudah saya tidak mendengar suara awak dan lama sungguh saya tidak menatap wajah awak. Rindu betul saya kepada awak. Dan rindu yang kian menebal ini terbawa-bawa hingga ke alam tidur. Santak saya termimpi-mimpikan awak. Betul, sudah empat kali awak hadir dalam tidur saya!
Akan tetapi usahlah awak bimbang. Jangan risau. Saya masih lagi tidur dengan lena di malam hari dan kenyang malam minum di siang hari. Alhamdulillah, mandi saya pun basah.
Sebenarnya, sudah lama saya memendam rasa. Terus terang saya katakan, saya benar-benar suka pada awak. Ya, saya suka pada awak. Cuma saya tidak pasti sama ada setakat suka ataupun sampai ke tahap yang tulus suci. Jikalau ke tahap itu pun, saya redha.
Saya bersyukur kepada Tuhan kerana menemukan saya dengan awak. Sejak hari pertama lagi, saya sudah tertarik kepada awak. Saya masih ingat lagi tarikhnya. Tarikh yang terlekat kukuh di sanubari ini. Bukan sahaja kali pertama saya menjejakkan kaki ke sekolah berasrama penuh tetapi yang paling besar ertinya kepada saya ialah hari pertama mata saya merakamkan satu imej yang indah. Satu gambar yang cantik. Wajah awak adalah gambaran yang indah lagi menyenangkan hati ini. Sekali lagi, syukur saya kepada Tuhan.
Saya tidak kisah sekiranya saya tidak dibenarkan bertakhta di hati awak tetapi izinkan saya untuk meluahkan apa yang terpendam selama ini. Terpendam sejak dua tahun yang lalu. Ya, genap dua tahun semalam!
Saya betul-betul sukakan awak! Pada wajah awak. Pada susuk tubuh awak. Pada perwatakan awak. Pada tingkah laku awak. Teringat saya pada kenangan lalu. Setiap masa dan ketika apabila saya terlihat atau bertembung dengan awak, jantung saya terus bergetup laju. Dan lidah saya menjadi kelu. Nasib baik bibir saya sempat mengukir senyuman. Dan saya harap, saya sentiasa mengukirkan senyuman yang menarik dan indah buat awak. Dan saya juga berharap senyuman-senyuman itu tersemat kukuh di ingatan awak. Hihihi... sekali lagi saya terbuai perasaan.
Malam tadi awak hadir lagi dalam tidur saya. Kali ini awak hadir dengan menjinjing satu beg plastik yang sederhana besarnya. Apabila saya menghampiri awak, cepat-cepat awak hulurkan bungkusan itu kepada saya. Dengan sedikit teragak-agak, saya membukanya. Itu pun setelah saya mendapat isyarat daripada anggukan awak agar membukanya dengan segera.
Rupa-rupanya awak belikan saya dua buah buku. Sebuah novel dan sebuah lagi karya bukan fiksyen. Buku ilmiah saya agak. Novel itu hasil karya penulis kegemaran saya, Azizi Hj Abdullah. Cuma saya tidak dapat tangkap judulnya. Adakah ia Wi & Wiliam? Kawin-Kawin? Ataupun karya terbaru beliau? Saya betul-betul tidak dapat melihat tajuknya.
Buku kedua adalah hasil karangan Samuel P. Huntington yang berjudul The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order. Saya belum pernah lagi membacanya tetapi pernah dengar dituturkan oleh salah seorang peserta pertandingan pidato anjuran Jabatan Penerangan beberapa bulan yang lalu. Ya, jelas sekali sebutannya. Samuel P. Huntington. The Clash of Civilizations.
Saya tersedar apabila digerakkan oleh Ibu. Membangunkan saya untuk solat subuh. Saya bangkit dengan beristigfar. Hampir-hampir sahaja saya merungut. Bukan kerana dikejutkan daripada kelazatan tidur tetapi kerana berpisah dengan awak. Syukur kepada Tuhan kerana mengunci mulut saya dariapda mengeluarkan kata-kata yang bisa mengguris hati Ibu. Syukur kerana tidak kurang ajar kepada Ibu. Syukur kerana tidak menderhaka kepada Ibu. Syukur sungguh-sungguh kerana sempat bangun untuk bersolat.
Selepas solat, saya berdoa lagi kepada Allah agar saya sekeluarga sejahtera. Supaya awak sekeluarga sejahtera. Dengan ragu-ragu, saya berterima kasih kepada Allah kerana menghadirkan awak dalam hidup dan kehidupan saya. Biarpun seketika, saya betul-betul berterima kasih kerana sempat mengenali awak. Saya juga bersyukur kerana didatangkan perasaan ini.
Cuma perasaan was-was itu tidak pergi. Apakah halal perasaan yang saya sedang rasai? Adakah ia hanya nafsu semata-mata. Halalkah nafsu ini? Berdosakah saya kerana mempunyai rasa dan perasaan ini. Berdosakan saya, jika benar ia adalah nafsu semata-mata, haramkah saya mempunyai nafsu ini?
Awak, saya betul-betul suka pada awak. Kini saya pasti, sungguh-sungguh pasti. Saya sayang awak. Saya kasih awak.
Seandainya tulisan ini membuatkan awak marah, ampunkan saya. Sekiranya luahan saya ini menggusarkan awak, maafkan saya.
Awak tahu… saya rasa lega sekarang ini setelah berjaya meluahkan apa yang terpendam selama ini. Rasa hati yang tersimpan, kurang lebih, dua tahun lamanya. Saya pasrah sekiranya awak tidak boleh menerimanya, tidak sudi menerima saya. Apa-apa pun, terima kasih kerana sudi mendengarnya. Itu pun sudah besar maknanya pada saya. Sekurang-kurangnya, saya tahu bahawa awak tahu bahawa saya suka pada awak. Awak tahu saya sayang awak. Awak tahu saya kasihkan awak.
Akan tetapi sekiranya awak sudi memberi ruang untuk saya bertakhta di hati awak, tidak tahu bagaimana ingin saya gambarkan kegembiraan saya. Cuma satu janji saya… awak tidak akan saya sia-siakan. Awak tidak akan saya tinggalkan. Bercerai mati sekali pun, saya pinta pada Tuhan agar dibenarkan kita bersatu di syurga nan abadi.
Awak, saya betul-betul sayangkan awak. Terima kasih Tuhan kerana hadir awak dalam hidup dan kehidupan saya.
Yang mencintaimu,
Lama sudah saya tidak mendengar suara awak dan lama sungguh saya tidak menatap wajah awak. Rindu betul saya kepada awak. Dan rindu yang kian menebal ini terbawa-bawa hingga ke alam tidur. Santak saya termimpi-mimpikan awak. Betul, sudah empat kali awak hadir dalam tidur saya!
Akan tetapi usahlah awak bimbang. Jangan risau. Saya masih lagi tidur dengan lena di malam hari dan kenyang malam minum di siang hari. Alhamdulillah, mandi saya pun basah.
Sebenarnya, sudah lama saya memendam rasa. Terus terang saya katakan, saya benar-benar suka pada awak. Ya, saya suka pada awak. Cuma saya tidak pasti sama ada setakat suka ataupun sampai ke tahap yang tulus suci. Jikalau ke tahap itu pun, saya redha.
Saya bersyukur kepada Tuhan kerana menemukan saya dengan awak. Sejak hari pertama lagi, saya sudah tertarik kepada awak. Saya masih ingat lagi tarikhnya. Tarikh yang terlekat kukuh di sanubari ini. Bukan sahaja kali pertama saya menjejakkan kaki ke sekolah berasrama penuh tetapi yang paling besar ertinya kepada saya ialah hari pertama mata saya merakamkan satu imej yang indah. Satu gambar yang cantik. Wajah awak adalah gambaran yang indah lagi menyenangkan hati ini. Sekali lagi, syukur saya kepada Tuhan.
Saya tidak kisah sekiranya saya tidak dibenarkan bertakhta di hati awak tetapi izinkan saya untuk meluahkan apa yang terpendam selama ini. Terpendam sejak dua tahun yang lalu. Ya, genap dua tahun semalam!
Saya betul-betul sukakan awak! Pada wajah awak. Pada susuk tubuh awak. Pada perwatakan awak. Pada tingkah laku awak. Teringat saya pada kenangan lalu. Setiap masa dan ketika apabila saya terlihat atau bertembung dengan awak, jantung saya terus bergetup laju. Dan lidah saya menjadi kelu. Nasib baik bibir saya sempat mengukir senyuman. Dan saya harap, saya sentiasa mengukirkan senyuman yang menarik dan indah buat awak. Dan saya juga berharap senyuman-senyuman itu tersemat kukuh di ingatan awak. Hihihi... sekali lagi saya terbuai perasaan.
Malam tadi awak hadir lagi dalam tidur saya. Kali ini awak hadir dengan menjinjing satu beg plastik yang sederhana besarnya. Apabila saya menghampiri awak, cepat-cepat awak hulurkan bungkusan itu kepada saya. Dengan sedikit teragak-agak, saya membukanya. Itu pun setelah saya mendapat isyarat daripada anggukan awak agar membukanya dengan segera.
Rupa-rupanya awak belikan saya dua buah buku. Sebuah novel dan sebuah lagi karya bukan fiksyen. Buku ilmiah saya agak. Novel itu hasil karya penulis kegemaran saya, Azizi Hj Abdullah. Cuma saya tidak dapat tangkap judulnya. Adakah ia Wi & Wiliam? Kawin-Kawin? Ataupun karya terbaru beliau? Saya betul-betul tidak dapat melihat tajuknya.
Buku kedua adalah hasil karangan Samuel P. Huntington yang berjudul The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order. Saya belum pernah lagi membacanya tetapi pernah dengar dituturkan oleh salah seorang peserta pertandingan pidato anjuran Jabatan Penerangan beberapa bulan yang lalu. Ya, jelas sekali sebutannya. Samuel P. Huntington. The Clash of Civilizations.
Saya tersedar apabila digerakkan oleh Ibu. Membangunkan saya untuk solat subuh. Saya bangkit dengan beristigfar. Hampir-hampir sahaja saya merungut. Bukan kerana dikejutkan daripada kelazatan tidur tetapi kerana berpisah dengan awak. Syukur kepada Tuhan kerana mengunci mulut saya dariapda mengeluarkan kata-kata yang bisa mengguris hati Ibu. Syukur kerana tidak kurang ajar kepada Ibu. Syukur kerana tidak menderhaka kepada Ibu. Syukur sungguh-sungguh kerana sempat bangun untuk bersolat.
Selepas solat, saya berdoa lagi kepada Allah agar saya sekeluarga sejahtera. Supaya awak sekeluarga sejahtera. Dengan ragu-ragu, saya berterima kasih kepada Allah kerana menghadirkan awak dalam hidup dan kehidupan saya. Biarpun seketika, saya betul-betul berterima kasih kerana sempat mengenali awak. Saya juga bersyukur kerana didatangkan perasaan ini.
Cuma perasaan was-was itu tidak pergi. Apakah halal perasaan yang saya sedang rasai? Adakah ia hanya nafsu semata-mata. Halalkah nafsu ini? Berdosakah saya kerana mempunyai rasa dan perasaan ini. Berdosakan saya, jika benar ia adalah nafsu semata-mata, haramkah saya mempunyai nafsu ini?
Awak, saya betul-betul suka pada awak. Kini saya pasti, sungguh-sungguh pasti. Saya sayang awak. Saya kasih awak.
Seandainya tulisan ini membuatkan awak marah, ampunkan saya. Sekiranya luahan saya ini menggusarkan awak, maafkan saya.
Awak tahu… saya rasa lega sekarang ini setelah berjaya meluahkan apa yang terpendam selama ini. Rasa hati yang tersimpan, kurang lebih, dua tahun lamanya. Saya pasrah sekiranya awak tidak boleh menerimanya, tidak sudi menerima saya. Apa-apa pun, terima kasih kerana sudi mendengarnya. Itu pun sudah besar maknanya pada saya. Sekurang-kurangnya, saya tahu bahawa awak tahu bahawa saya suka pada awak. Awak tahu saya sayang awak. Awak tahu saya kasihkan awak.
Akan tetapi sekiranya awak sudi memberi ruang untuk saya bertakhta di hati awak, tidak tahu bagaimana ingin saya gambarkan kegembiraan saya. Cuma satu janji saya… awak tidak akan saya sia-siakan. Awak tidak akan saya tinggalkan. Bercerai mati sekali pun, saya pinta pada Tuhan agar dibenarkan kita bersatu di syurga nan abadi.
Awak, saya betul-betul sayangkan awak. Terima kasih Tuhan kerana hadir awak dalam hidup dan kehidupan saya.
Yang mencintaimu,
RP, Melaka.
